| Muzyka instrumentalno-wokalna |
 Czekając na koniec świataCykl utworów do wierszy Czesława Miłosza na głos solowy, zespół wokalny i elektronikę 
Po wygnaniu słowa: Czesław Miłosz muzyka: Jarek Kordaczuk wykonawcy: Basia Raduszkiewicz (śpiew) Zespół wokalny ProForma Jarek Kordaczuk (elektronika, monoctone) Miasto młodości słowa: Czesław Miłosz muzyka: Jarek Kordaczuk wykonawcy: Basia Raduszkiewicz (śpiew) Zespół wokalny ProForma Jarek Kordaczuk (EWI) Sens słowa: Czesław Miłosz muzyka: Jarek Kordaczuk wykonawcy (a cappella): Basia Raduszkiewicz (śpiew) Zespół wokalny ProForma Alkoholik tytuł oryginału: Alkoholik wstępuje w bramę niebios słowa: Czesław Miłosz muzyka: Jarek Kordaczuk wykonawcy: Basia Raduszkiewicz (śpiew) Zespół wokalny ProForma Jarek Kordaczuk (fortepian, elektronika) Tak mało słowa: Czesław Miłosz muzyka: Jarek Kordaczuk wykonawcy (a cappella): Basia Raduszkiewicz (śpiew) Zespół wokalny ProForma Wiara-Nadzieja-Miłość słowa: Czesław Miłosz muzyka: Jarek Kordaczuk wykonawcy: Basia Raduszkiewicz (śpiew) Zespół wokalny ProForma Jarek Kordaczuk (monoctone, elektronika) Piosenka o końcu świata słowa: Czesław Miłosz muzyka: Jarek Kordaczuk wykonawcy: Basia Raduszkiewicz (śpiew) Zespół wokalny ProForma Jarek Kordaczuk (elektronika, fortepian) 
 Ju nie go. Cicho. Jak mikko pada deszcz na dachy tego miasta. Jak wszystko jest doskonae Doskonae Teraz, dla was dwojga budzcych si w krlewskim ou pod oknem mansardy. Dla mczyzny i kobiety. Albo dla jednej roliny podzielonej na msko i esko, ktre tskniy do siebie. Doskonay To twj podarunek? Tak, to mj podarunek. Nad popioami? Tak, nad popioami. Nad podziemnym echem? Tak, nad podziemnym echem wezwa i przysig. Abycie o poranku byli uwani pochylenie gowy, rka z grzebieniem, dwie twarze w lustrze S tylko raz, na zawsze. I niekoniecznie w pamici. Abycie byli uwani na to, co jest chocia mija i w kadej chwili wdziczni, witujcy wszelkie istnienie. Ten may park, zielonawe popiersia z marmuru w wietle perowym, w letni drobny deszcz Niech, jak by, kiedy pchnelicie furtk zostanie. I ulica wysokich zliszajonych bram, ktr ta wasza mio nagle Przystojniej byoby nie y. A y nie jest przystojnie, powiada ten, kto wrci po bardzo wielu latach do miasta swojej modoci. Nie byo nikogo z tych ktrzy kiedy chodzili tymi ulicami I teraz nic nie mieli oprcz jego oczu. Potykajc si, szed i patrzy zamiast nich na wiato, ktre kochali, na bzy, ktre znw kwity. Jego nogi bd co bd, byy doskonalsze ni nogi bez istnienia. Puca wdychay powietrze, jak zwykle u ywych serce bio, serce bio, zdumiewajc, e bije. W ciele teraz biega ich krew, jego arterie ywiy ich tlenem. W sobie czu ich wtroby, trzustki i jelita, msko i esko, minione, w nim si spotykay, i kay wstyd, kady smutek, kada mios. Przystojniej byoby nie y. A y nie jest przystojnie, powiada ten, kto wrci po bardzo wielu latach do miasta swojej modoci. Nie byo nikogo z tych ktrzy kiedy chodzili tymi ulicami I teraz nic nie mieli oprcz jego oczu. Potykajc si, szed i patrzy zamiast nich na wiato, ktre kochali, na bzy, ktre znw kwity. Jego nogi bd co bd, byy doskonalsze ni nogi bez istnienia. Puca wdychay powietrze, jak zwykle u ywych serce bio, serce bio, zdumiewajc, e bije. W ciele teraz biega ich krew, jego arterie ywiy ich tlenem. W sobie czu ich wtroby, trzustki i jelita, msko i esko, minione, w nim si spotykay, i kay wstyd, kady smutek, kada mios. Przystojniej byoby nie y. A y nie jest przystojnie, powiada ten, kto wrci po bardzo wielu latach do miasta swojej modoci. Nie byo nikogo z tych ktrzy kiedy chodzili tymi ulicami I teraz nic nie mieli oprcz jego oczu. Potykajc si, szed i patrzy zamiast nich na wiato, ktre kochali, na bzy, ktre znw kwity. Jego nogi bd co bd, byy doskonalsze ni nogi bez istnienia. Puca wdychay powietrze, jak zwykle u ywych serce bio, serce bio, zdumiewajc, e bije. W ciele teraz biega ich krew, jego arterie ywiy ich tlenem. W sobie czu ich wtroby, trzustki i jelita, msko i esko, minione, w nim si spotykay, i kay wstyd, kady smutek, kada mios. Jeeli nam dostpne rozumienie, myla, to w jednej wspczujcej chwili, kiedy co mnie od nich oddzielao, ginie, I deszcz kropel z kici bzu sypie si na twarz Jego, jej i moj rwnoczenie. Kiedy umr Kiedy umr Kiedy umr, zobacz podszewk wiata. Drug stron, za ptakiem, gr i zachodem soca. Wzywajce odczytania prawdziwe znaczenie. Co nie zgadzao si, bdzie si zgadzao. Co byo niepojte, bdzie pojte. A jeeli... A jeeli A jeeli A jeeli nie ma podszewki wiata? Jeeli drozd na gazi nie jest wcale znakiem tylko drozdem, tylko drozdem, drozdem na gazi, jeeli dzie i noc nastpuj po sobie nie dbajc o sens i nie ma nic na ziemi, prcz tej ziemi? Gdyby tak byo... Gdyby tak byo Gdyby tak byo Gdyby tak byo Gdyby tak byo, to jednak zostanie sowo raz obudzone przez nietrwae usta, ktre biegnie i biegnie, pose niestrudzony, na midzygwiezdne pola, w koowrt galaktyk Jaka bd, Ty wiedziae od pocztku. I od pocztku kadego ywego stworzenia. To musi by okropne, mie tak wiadomo, w ktrej s rwnoczesne jest, bdzie i byo. y zaczynaam ufna i szczliwa, pewna, e dla mnie co dzie wschodzi soce, i dla mnie otwieraj si poranne kwiaty. Od rana do wieczora biegaem w zaczarowanym ogrodzie. zaczarowanym Nic a nic nie wiedzc, e Ty z Ksigi Genw wybierasz mnie na nowy eksperyment, jakby nie dosy mia na to dowodw, e tak zwana wolna wola nic nie poradzi wbrew przeznaczeniu. Pod twoim ubawionym spojrzeniem cierpiaam jak liszka ywcem wbita na kolec tarniny. Otwieraa si przede mn straszno tego wiata. straszno tego wiata Czy mogam nie ucieka od niej w urojenie? w trunek, po ktrym ustaje szczkanie zbami, topnieje gniotca pier rozpalona kula i mona myle, e jeszcze bd y jak inni? A zrozumiaam, e tylko bdz od nadziei do nadziei i zapytaam Ciebie, Wszechwiedzcy, czemu drczysz mnie. Czy to prba, jak u Hioba, a uznam moj wiar za uud i powiem: nie ma Ciebie ni twoich wyrokw, a rzdzi tu na ziemi tylko przypadek. Jak moesz patrze na rwnoczesny, miliardokrotny bl? Myl, e ludzie, jeeli z tego powodu nie mog uwierzy, e jeste, zasuguj w Twoich oczach na pochwa. Ale moe dlatego, e litowae si bez miary, zstpie na ziemi, eby dozna tego, co czuj miertelne istoty. Znoszc bl ukrzyowania za grzech, ale czyj? Oto ja modl si do Ciebie, poniewa nie modli si nie umiem. Bo moje serce Ciebie poda, Tak mao powiedziaam. Krtkie dni. Tak mao powiedziaam. Krtkie noce. Tak mao, mao powiedziaam. Krtkie lata. Krtkie dni, krtkie noce, krtkie lata. Tak mao powiedziaam. Tak mao, nie zdyam Tak mao, Nie zdyam. Nie zdya Tak mao powiedziaam. Krtkie dni. Tak mao powiedziaam. Krtkie noce. Tak mao, mao powiedziaam. Serce moje zmczyo si zachwytem, rozpacz, gorliwoci, nadziej. Serce moje zmczyo si Paszcza lewiatana zamykaa si na mnie. Naga leaam na brzegach bezludnych wysp Porwa mnie w otcha ze sob biay wieloryb wiata. I teraz nie wiem, co byo prawdziwe. Nie wiem Wiara jest wtedy, kiedy kto zobaczy listek na wodzie albo kropl rosy i wie, e one s - bo s konieczne. Choby si oczy zamkno, marzyo, na wiecie bdzie tylko to, co byo, a li unios dalej wody rzeczne. Wiara jest take, jeeli kto zrani nog kamieniem i wie, e kamienie s po to, by nogi raniy. Patrzcie, jak drzewo rzuca dugie cienie i nasz i kwiatw cie pada na ziemi: Co nie ma cienia, istnie nie ma siy. Nadzieja bywa, jeeli kto wierzy, e ziemia nie jest snem, lecz ywym ciaem i e wzrok, dotyk ani such nie kamie. A wszystkie rzeczy, ktre tutaj znaem, s niby ogrd, kiedy stoisz w bramie. Wej tam nie mona, ale jest na pewno. Gdybymy lepiej i mdrzej patrzyli, jeszcze kwiat nowy i gwiazd niejedn w ogrodzie wiata bymy zobaczyli. Niektrzy mwi, e oko nas udzi i e nic nie ma, tylko si wydaje, ale ci wanie nie maj nadziei. Myl, e kiedy czowiek si odwrci, cay wiat za nim zaraz by przestaje, jakby porway go rce zodziei. Mio to znaczy popatrze na siebie, tak jak si patrzy na obce nam rzeczy, bo jeste tylko jedn z rzeczy wielu. A kto tak patrzy, cho sam o tym nie wie, ze zmartwie rnych swoje serce leczy, ptak mu i drzewo mwi: przyjacielu. Przyjacielu... Wtedy i siebie, i rzeczy chce uy, eby stany w wypenienia unie. To nic, to nic, e czasem nie wie, czemu suy: Nie ten najlepiej suy,
Czesław Miłosz Po wygnaniu Już nie goń. Cicho. Jak miękko deszcz pada Na dachy tego miasta. Jak wszystko jest Doskonałe. Teraz, dla was dwojga budzących się W królewskim łożu pod oknem mansardy. Dla mężczyzny i kobiety. Albo dla jednej rośliny Podzielonej na męskość i żeńskość, które tęskniły do siebie. Tak, to mój podarunek. Nad popiołami. Na gorzkiej, gorzkiej ziemi. Nad podziemnym Echem wezwań i przysiąg. Abyście o poranku Byli uważni: pochylenie głowy, Ręka z grzebieniem, dwie twarze w lustrze Są tylko raz, na zawsze. I niekoniecznie w pamięci. Abyście byli uważni na to, co jest chociaż mija I w każdej chwili wdzięczni, świętujący wszelkie istnienie. Ten mały park, zielonawe popiersia z marmuru W świetle perłowym, w letni drobny deszcz Niech jak był kiedy pchnęliście furtkę zostanie. I ulica wysokich zliszajonych bram, Którą ta wasza miłość nagle przemieniła.
Czesław Miłosz Miasto młodości Przystojniej byłoby nie żyć. A żyć nie jest przystojnie, Powiada ten, kto wrócił po bardzo wielu latach Do miasta swojej młodości. Nie było nikogo Z tych, którzy kiedyś chodzili tymi ulicami, I teraz nic nie mieli oprócz jego oczu. Potykając się, szedł i patrzył zamiast nich Na światło, które kochali, na bzy, które znów kwitły. Jego nogi, bądź co bądź, były doskonalsze Niż nogi bez istnienia. Płuca wdychały powietrze Jak zwykle u żywych, serce biło Zdumiewając, że bije. W ciele teraz biegła Ich krew, jego arterie żywiły ich tlenem. W sobie czuł ich wątroby, trzustki i jelita. Męskość i żeńskość, minione, w nim się spotykały, I każdy wstyd, każdy smutek, każda miłość. Jeżeli nam dostępne rozumienie, Myślał, to w jednej współczującej chwili, Kiedy co mnie od nich oddzielało, ginie, I deszcz kropel z kiści bzu sypie się na twarz Jego, jej i moją równocześnie.
Czesław Miłosz Sens Kiedy umrę, zobaczę podszewkę świata. Drugą stronę, za ptakiem, górą i zachodem słońca. Wzywające odczytania prawdziwe znaczenie. Co nie zgadzało się, będzie się zgadzało. Co było niepojęte, będzie pojęte. A jeżeli nie ma podszewki świata? Jeżeli drozd na gałęzi nie jest wcale znakiem Tylko drozdem na gałęzi, jeżeli dzień i noc Następują po sobie nie dbając o sens I nie ma nic na ziemi, prócz tej ziemi? Gdyby tak było, to jednak zostanie Słowo raz obudzone przez nietrwałe usta, Które biegnie i biegnie, poseł niestrudzony, Na międzygwiezdne pola, w kołowrót galaktyk I protestuje, woła, krzyczy.
Czesław Miłosz Alkoholik wstępuje w bramę niebios Jaki będę, Ty wiedziałeś od początku. I od początku każdego żywego stworzenia. To musi być okropne, mieć taką świadomość, w której są równoczesne jest, będzie i było. Żyć zaczynałem ufny i szczęśliwy, pewny, że dla mnie co dzień wschodzi słońce, i dla mnie otwierają się poranne kwiaty. Od rana do wieczora biegałem w zaczarowanym ogrodzie. Nic a nic nie wiedząc, że Ty z Księgi Genów wybierasz mnie na nowy eksperyment, jakbyś nie dosyć miał na to dowodów, że tak zwana wolna wola nic nie poradzi wbrew przeznaczeniu. Pod twoim ubawionym spojrzeniem cierpiałem jak liszka żywcem wbita na kolec tarniny. Otwierała się przede mną straszność tego świata. Czyż mogłem nie uciekać od niej w urojenie? w trunek, po którym ustaje szczękanie zębami, topnieje gniotąca pierś rozpalona kula i można myśleć, że jeszcze będę żyć jak inni? Aż zrozumiałem, że tylko błądzę od nadziei do nadziei i zapytałem Ciebie, Wszechwiedzący, czemu udręczasz mnie. Czy to próba, jak u Hioba, aż uznam moją wiarę za ułudę i powiem: nie ma Ciebie ni twoich wyroków, a rządzi tu na ziemi tylko przypadek? Jak możesz patrzeć na równoczesny, miliardokrotny ból? Myślę, że ludzie, jeżeli z tego powodu nie mogą uwierzyć, że jesteś, zasługują w Twoich oczach na pochwałę. Ale może dlatego, że litowałeś się bez miary, zstąpiłeś na ziemię, żeby doznać tego, co czują śmiertelne istoty. Znosząc ból ukrzyżowania za grzech, ale czyj? Oto ja modlę się do Ciebie, ponieważ nie modlić się nie umiem. Bo moje serce Ciebie pożąda, choć wiem, że nie uleczysz mnie. I tak ma być, żeby ci, którzy cierpią, dalej cierpieli, wysławiając Twoje Imię.
Czesław Miłosz Tak mało Tak mało powiedziałem. Krótkie dni. Krótkie dni, Krótkie noce, Krótkie lata. Tak mało powiedziałem, Nie zdążyłem. Serce moje zmęczyło się Zachwytem, Rozpaczą, Gorliwością, Nadzieją. Paszcza lewiatana Zamykała się na mnie. Nagi leżałem na brzegach Bezludnych wysp. Porwał mnie w otchłań ze sobą Biały wieloryb świata. I teraz nie wiem Co było prawdziwe.
Czesław Miłosz Wiara Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy Listek na wodzie albo kroplę rosy I wie, że one są - bo są konieczne. Choćby się oczy zamknęło, marzyło, Na świecie będzie tylko to, co było, A liść uniosą dalej wody rzeczne. Wiara jest także, jeżeli ktoś zrani Nogę kamieniem i wie, że kamienie Są po to, żeby nogi nam raniły. Patrzcie, jak drzewo rzuca długie cienie, I nasz, i kwiatów cień pada na ziemię: Co nie ma cienia, istnieć nie ma siły. Nadzieja Nadzieja bywa, jeżeli ktoś wierzy, Że ziemia nie jest snem, lecz żywym ciałem, I że wzrok, dotyk ani słuch nie kłamie. A wszystkie rzeczy, które tutaj znałem, Są niby ogród, kiedy stoisz w bramie. Wejść tam nie można. Ale jest na pewno. Gdybyśmy lepiej i mądrzej patrzyli, Jeszcze kwiat nowy i gwiazdę niejedną W ogrodzie świata byśmy zobaczyli. Niektórzy mówią, że nas oko łudzi I że nic nie ma, tylko się wydaje, Ale ci właśnie nie mają nadziei. Myślą, że kiedy człowiek się odwróci, Cały świat za nim zaraz by przestaje, Jakby porwały go ręce złodziei. Miłość Miłość to znaczy popatrzeć na siebie, Tak jak się patrzy na obce nam rzeczy, Bo jesteś tylko jedną z rzeczy wielu. A kto tak patrzy, choć sam o tym nie wie, Ze zmartwień różnych swoje serce leczy, Ptak mu i drzewo mówią: przyjacielu. Wtedy i siebie, i rzeczy chce użyć, Żeby stanęły w wypełnienia łunie. To nic, że czasem nie wie, czemu służyć: Nie ten najlepiej służy, kto rozumie.
Czesław Miłosz Piosenka o końcu świata W dzień końca świata Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji, Rybak naprawia błyszczącą sieć. Skaczą w morzu wesołe delfiny, Młode wróble czepiają się rynny I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć. W dzień końca świata Kobiety idą polem pod parasolkami, Pijak zasypia na brzegu trawnika, Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa, Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa I noc gwiaździstą odmyka. A którzy czekali błyskawic i gromów, Są zawiedzeni. A którzy czekali znaków i archanielskich trąb, Nie wierzą, że staje się już. Dopóki słońce i księżyc są w górze, Dopóki trzmiel nawiedza różę, Dopóki dzieci różowe się rodzą, Nikt nie wierzy, że staje się już. Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem, Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie, Powiada przewiązując pomidory: Innego końca świata nie będzie, Innego końca świata nie będzie.
|
                  
|
|
